Φωλιές ερώτων θα σου χτίσω
σεντόνια φέρνω τ’ ουρανού,
φωτιές στο χιόνι θα σ’ ανάψω
με τα κεριά του φεγγαριού.
Η αγάπη σου με ανασταίνει,
στον ύπνο σου να ξαγρυπνώ,
στον ελαιώνα θα σφυρίζω,
δεν είν’ αέρας, είμ’ εγώ.
Να μου ποτίζεις τη γαρδένια,
που στην αυλή μας καρτερεί,
να `ρθω ξανά απ’ το ταξίδι
φορώντας μόνο την ψυχή.
Η αγάπη σου με ανασταίνει,
στον ύπνο σου να ξαγρυπνώ,
στον ελαιώνα θα σφυρίζω,
δεν είν’ αέρας, είμ’ εγώ.
Νοτιάς σφυρίζει στα καράβια,
ποτέ δεν ήμουνα νεκρός
κι απ’ το ναυάγιο του σπιτιού μας
εσώθηκε ο θησαυρός.