Το άσχημο κορίτσι της ύπαρξής μου
είχε καρδιά από σφαίρα, νύχια κλειστά
τα πτώματα μισούσε της θύμησής μου
και σάρκες πονεμένες δεν άγγιζε
και σάρκες πονεμένες δεν άγγιζε
και σάρκες πονεμένες δεν άγγιζε
μα σκότωνε ό,τι φταίει
που μάτωσαν του ονείρου τα νερά
δεν άντεχε το βλέμμα μου να κλαίει
και έσπασε τα μαύρα του φτερά
Μπορούσε να πετάξει στην άλλη όχθη
μα ήθελε να ζήσει αληθινά
τα ψέματα μισούσε κι όλα τα "όχι"
και σάρκες πονεμένες
και σάρκες πονεμένες δεν άγγιζε
μα σκότωνε ό,τι φταίει
σε σκότωσε κι εσένα τελικά
και ένιωσες το σώμα σου να καίει
και ένιωσα μαζί σου στη φωτιά
Το άσχημο κορίτσι της ύπαρξής μου
είχε καρδιά από σφαίρα, νύχια κλειστά
τα πτώματα μισούσε της θύμησής μου
μαζί μ’ αυτά κι εσένα
μαζί μ’ αυτά κι εσένα
μαζί μ’ αυτά κι εμένα