Ένας απέραντος διάδρομος μ’ ενώνει μ’ εσένα
Ένα τρένο που χάνεται σ’ ένα σχεδιάγραμμα
Κι ο απόηχος ενός ανθρώπου σε κάδρο
Να κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια ενός άλλου
Του είπε "πες μου, πες μου τι βλέπεις;"
Ο πατέρας μου ήταν εργάτης
Η μάνα μου φρόντιζε τα παιδιά και το σπίτι
Συνηθισμένα πράγματα
Έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου
Κι όταν έφτασα εκεί που ήθελα
Είδα πως τίποτα δε μου ανήκει
Ούτε καν εσύ...
Και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν’ αγοράσω;
Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
Η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
Κι απ’ όλα τα σπίτια που διασχίσαμε, κανένα δεν ήταν δικό μου
Δεν έχω τίποτα
Μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
Με οποιοδήποτε τρόπο
Και θ’ αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς