Το σούρουπο ακούμπησε
στο ξύλινο μπαλκόνι,
για φώτα, τριαντάφυλλα
ανοίξαν στη σκηνή.
Κίτρινο φόρεμα πανσέ,
τα δαχτυλάκια κρίνα
κι από το σπίτι ακούγεται
κουβέντα βραδυνή.
Στην πόλη εκεί της αρχοντιάς,
θα 'ρθω να σε κρατήσω
στην αγκαλιά μου τρυφερά
και να σε νανουρίσω.
Για τα φτερά σου να σου πω
πόσο θα μεγαλώσουν
κι αυτά θα σε λυτρώσουν.
Φλόγες τα δάκρυα καίγονται,
παράπονα και ζήλειες,
σα διαβολάκια χάρτινα
σου σβήνουν τη φωνή.
Δένεις κρυφά τις λύπες σου
στου δέντρου τα κλαράκια,
σπουργίτια, βρίσκουν το πρωί
δροσούλα πρωινή.
Στην πόλη εκεί της αρχοντιάς,
θα 'ρθω να σε κρατήσω
στην αγκαλιά μου τρυφερά
και να σε νανουρίσω.
Για τα φτερά σου να σου πω
πόσο θα μεγαλώσουν
κι αυτά θα σε λυτρώσουν.