Σε κάτι μαύρες ώρες που περνώ.
Ώρες που κόβουν και πληγώνουν σάν μαχαίρι.
Η νυχτα φερνει μια παράξενη σιωπή
και σαν κατάμαυρο σεντόνι με σκεπάζει.
Σ'αυτές τις ώρες που ο χρόνος σταματά
Σ’ αυτό το πόλεμο που εσυ ξεκίνησες,
σ'αυτό τον τοίχο που απόψε μ'έστησες.
Κέρδισες.
Και να που ξημερώνει πάλι,
όμως για μένα δε χαράζει.
Αυτό το κάτι με πειράζει
αυτό το κάτι που ξεπέρασες
αυτό το κάτι που δεν ένιωσες.
Κέρδισες.... κέρδισες.
Εδώ το όνειρο μοιράζεται στα δυο
και η ζωή πέρνει την αύρα του θανάτου.
Δίπλα στο μίσος η αγάπη ξεψυχά
και το χαμόγελο βυθίζεται στο κλάμα
μα υπάρχει κάτι που ρωτάει το γιατί;
αυτό το κάτι που εσύ δεν έζησες.
Κέρδισες...
Και να που ξημερώνει πάλι,
όμως για μένα δε χαράζει.
Αυτό το κάτι με πειράζει
αυτό το κάτι που ξεπέρασες
αυτό το κάτι που δεν ένιωσες.
Κέρδισες.... κέρδισες.
Και να που ξημερώνει πάλι,
όμως για μένα δε χαράζει.
Αυτό το κάτι με πειράζει
αυτό το κάτι που ξεπέρασες
αυτό το κάτι που δεν ένιωσες.
Κέρδισες.... κέρδισες... κέρδισες.