Είναι κάτι παράξενο, πώς να εξηγήσω γιατί
όταν σε ψάχνω στα σύννεφα, πάντα σε βρίσκω στη γη.
Είναι ένας τρόπος αλλόκοτος, μια γλυκιά ενοχή
να μην αντέχουμε μακριά, πάντα, να μην μπορούμε μαζί.
Μα όταν σε σκέφτομαι, πάντα νιώθω αυτό,
ένα αόρατο χέρι στον ώμο μου,
το ανεξήγητο κυνηγητό και στο τέλος να φεύγεις εσύ.
Μα το νιώθω, αφήνεις στο δρόμο μου,
ένα αόρατο χέρι στον ώμο μου.
Θα περπατήσω στη θάλασσα,
θα ανέβω σε ένα βουνό
κι όταν θα βρω την απάντηση,
ίσως δεν έχω μυαλό.