Εδώ στις εξοχές του Βόλου, ήρθε το κάρο του διαβόλου,
έφερε δέντρα τσακισμένα, από το φως ξεριζωμένα, μα με τις ρίζες ζωντανές.
Εδώ με πάθος και μανία, χτίσαμε άλλη Ιωνία,
κι ας κουβαλούσαν οι ψυχές μας, τα λόγια και οι προσευχές μας, το κλάμα που' χει ο αμανές.
Σειτάν Αραμπά, Σειτάν Αραμπά, οι κλέφτες του Αλί Μπαμπά, δεν ήσανε σαράντα,
ποιοί είδαν, ποιοί μετρήσανε, τα χέρια που μαδήσανε, την δάφνινη γιρλάντα.
Εδώ στις προσφυγιάς τον φάρο, ήρθε αυτό ττο μαύρο κάρο,
έφερε αρώματα μπαξέδων, κι όλων των μωβ των μενεξέδων, από την θλίψη καθενός.
Έφερ' ανθρώπους σαν πραμάτεια, κι άλλους με όνειρα στα μάτια,
που δεν ξεχάσαν τα νυχτέρια, και τις κουβέντες με τ' αστέρια, γιατί ήταν άλλος ουρανός.
Σειτάν Αραμπά, Σειτάν Αραμπά, οι κλέφτες του Αλί Μπαμπά, δεν ήσανε σαράντα,
ποιοί είδαν, ποιοί μετρήσανε, τα χέρια που μαδήσανε, την δάφνινη γιρλάντα.