Αρκούδα βράχος το νησί,
χιλιάδες χρόνια,
ήρθες, κατοίκησες κι εσύ,
γλυκιά συμπόνια,
μ’ ένα μπλουζάκι θαλασσί
και μια κολόνια,
αρκούδα βράχος το νησί,
χιλιάδες χρόνια.
Έκανα εγώ χρόνια πολλά
τον καπετάνιο,
τα καλοκαίρια που πηγαίναμε για μπάνιο,
βροντάει πάλι ο ουρανός, ρίχνει σημάδια,
μακάρι να `χουμε βροχή, καρδιά μου άδεια.
Οδήγα τώρα μοναχή τον εαυτό σου,
βενζίνη έβαλα και στ’ αυτοκίνητό σου
κι εγώ πετάγομαι σε άλλα συνεργεία,
να `μαι παρών στων ταπεινών τη λειτουργία.