Η Πομπηία στη βροχή να ψάχνει για τον ήλιο,
τον ήλιο που τον έδιωξε χωρίς καλά να νιώσει,
ποια είναι η πραγματική πνοή, τι του έπρεπε να σώσει.
Μα θα χαθεί το μυστικό σε λαξευμένη πέτρα,
για να φωτίζει τη σπηλιά, τους τόπους και τα μέτρα.
Θα είναι αμέτρητα σκαλιά...
Ριχνόμαστε μες τα νερά, στου αϊ Νικόλα τη θωριά, να κόβεται η τιμονιά !
Σαν το σφουγγάρι στο βυθό, σαν τη μικρούλα πέτρα,
θε να κουρσέψουμε γιαλούς !
Που έχουν τα σπίτια κάτασπρα, τις εκκλησιές μπροστά τους
με τα μικρά χωριά τους...
Να έχουμε μάτια καθαρά, σαν και του Οδυσσέα που γνώρισε την αλλαγή.
Την είδε μια, την είδε δυο και έκανε να φύγει,
μα τον κρατήσανε σχοινιά...
Κρυφά βουνό ανέβηκε,
ίσως και τα μαχαίρια και σήκωσε τα χέρια !
...χάθηκαν ταξιδεύοντας για τη φτωχή Ιθάκη,
που έχει ο καθένας στην καρδιά και το θολό μυαλό του.
Δώρο κρατά στο χέρι του, δώρο και βάσανό του !