Βρέχει, βρέχει κι απόψε, βρέχει,
μα ποιος μπορεί κι αντέχει αυτή την ερημιά,
βρέχει, βρέχει κι απόψε, βρέχει,
τη δύναμη ποιος έχει να ζει στη μοναξιά.
Η ζωή μου σαν γκρίζο τοπίο,
ο ουρανός μου άχρωμος πια,
μια ψυχή που πονάει για δύο
έχω μείνει με άδεια καρδιά.
Τα ρούχα σου φοράω
για να μπορώ να νιώθω,
πως είσαι πάλι πλάι μου,
ήλιε μου και φεγγάρι μου.
Βρέχει, βρέχει κι απόψε, βρέχει,
μα ποιος μπορεί κι ελέγχει τα συναισθήματα,
βρέχει, βρέχει κι απόψε, βρέχει,
κι η απόγνωση απέχει μόνο δυο βήματα.
Η ζωή μου σαν γκρίζο τοπίο,
ο ουρανός μου άχρωμος πια,
μια ψυχή που πονάει για δύο
έχω μείνει με άδεια καρδιά.
Τα ρούχα σου φοράω
για να μπορώ να νιώθω,
πως είσαι πάλι πλάι μου,
ήλιε μου και φεγγάρι μου.