Η ταμπακέρα σου αδειανή,
τα σπίρτα σου καμμένα
κι ούτε σημάδι, ούτε φωνή,
πως νοιάζεσαι για μένα.
Σαν την άδεια ταμπακέρα σου,
άδεια η ζωή μου, άδεια,
σαν τα σπίρτα τα καμμένα σου,
τ’ αξημέρωτά μου βράδια.
Η ταμπακέρα η αδειανή,
τα χέρια μού 'χει κάψει,
να 'χε καρδιά, να 'χε φωνή,
πίσω να σε φωνάξει.
Σαν την άδεια ταμπακέρα σου,
άδεια η ζωή μου, άδεια,
σαν τα σπίρτα τα καμμένα σου,
τ’ αξημέρωτά μου βράδια.