Με έφεραν προχθές τα βήματά μου
σ’ ένα ταβερνάκι γραφικό
κι είδα να ξυπνούν τα όνειρά μου
που ήτανε χαμένα από καιρό.
Χαμένα όνειρα χαμένα νιάτα μου
που δε γυρνάτε πίσω πια ξανά,
καημένα μάτια μου πόσα δεν είδατε
στο χθες που πέρασε και δε γυρνά.
Λάι λάι λάι...
Κάθησα στο ίδιο ταβερνάκι
κι ήπια όπως πίναμε μαζί,
άδειασα το πρώτο ποτηράκι
και δάκρυσα για κάτι που δεν ζει.
Χαμένα όνειρα χαμένα νιάτα μου
που δε γυρνάτε πίσω πια ξανά,
καημένα μάτια μου πόσα δεν είδατε
στο χθες που πέρασε και δε γυρνά.
Λάι λάι λάι...
Έζησα ξανά αυτά τα χρόνια
με τα όνειρά μας τα τρελά
τότε που κι οι δυο σαν χελιδόνια
εδίναμε στους πόθους μας φτερά.
Χαμένα όνειρα χαμένα νιάτα μου
που δε γυρνάτε πίσω πια ξανά,
καημένα μάτια μου πόσα δεν είδατε
στο χθες που πέρασε και δε γυρνά.
Λάι λάι λάι...
Φέρνουνε τα χρόνια τις ρυτίδες
και τα νιάτα κάποτε περνούν
όμως στην καρδιά μας οι ελπίδες
δεν σβήνουν, πάντοτε θα ζουν.
Χαμένα όνειρα χαμένα νιάτα μου
που δε γυρνάτε πίσω πια ξανά,
καημένα μάτια μου πόσα δεν είδατε
στο χθες που πέρασε και δε γυρνά.
Λάι λάι λάι...
Этот текст прочитали 460 раз.