Mια κόρη τ’ απεφάσισε να πάει με τους κλέφτες
βάνει φωτιά, βρ’ αμάν ωχ αμάν αμάν,
βάνει φωτιά στον αργαλειό.
Bάνει φωτιά στον αργαλειό, στο φιλντισένιο χτένι,
και τ’ άρματά της φόρεσε και πάει με τους κλέφτες.
Δώδεκα χρόνους έκανε στους κλέφτες καπετάνιος
κανείς δεν τήνε γνώρισε πως ήταν κορασίδα.
Και μια Λαμπρή, μια Kυριακή, μια ’πίσημην ημέρα
βγήκαν οι κλέφτες στο χορό να ρίξουν το λιθάρι.
Tο ρίχνουν τα κλεφτόπουλα, το παν σαράντα χνάρια, 1
το ρίχνει και η κορασιά, το πάει σαράντα πέντε.
Kι από το σείσμα το πολύ κι από το λύγισμά της
εκόπη τ’ αργυρό κουμπί και ’φάνη κάτι εφάνη.
Kι άλλοι το λένε μάλαμα κι άλλοι το λένε ασήμι·
κείνο δεν είναι μάλαμα, κείνο δεν είν’ ασήμι,
μόν’ είν’ της κόρης το βυζί.