Η έξοδος από την ψευδαίσθηση ήτανε την Παρασκευή γύρω στις 7 η ώρα,
όταν ήρθε στα γραφεία της συντονιστικής επιτροπής το θυμάμαι χαρακτηριστικά,
δηλαδή τον είδα, τον είδα με τα μάτια μου ένας φοιτητής που ‘χε τα χέρια του
μέχρι τους αγκώνες ματωμένα και μας έλεγε κλαίγοντας ότι:
Ξημέρωσε, για μένα ο ήλιος δεν έλαμψε
Θυμάμαι χτες το κορίτσι που μου γέλασε
και ντρέπομαι γιατί είχα δάκρυα στα μάτια
Την αντίκρισα σκυφτός κι η καρδιά μου ήταν κομμάτια
Θα ‘θελα «σ’αγαπώ» να της έλεγα
όμως έπεσε νεκρή και στον ώμο της έκλαψα
Πώς να μην νιώσεις όσο κι αν φοβήθηκες για μένα
Εγώ είδα τα όνειρά μου να ‘ναι λερωμένα μ’αίμα
Είχα κλειστεί στη νομική το ’72
Ήμουν ο πρώτος επισκέπτης στο στρατοδικείο
Είδα το φίλο μου να πέφτει από αδέσποτη σφαίρα
Δακρυγόνα είδα που έκαναν τη νύχτα μέρα
κι όταν έψαξα ένα χάδι απ τον πατέρα μου να πάρω
θυμήθηκα, ήταν εξόριστος στη Γυάρο
Σε θυμάμαι καλά, κάπου σε έχω ξαναδεί
Είσαι απ’ αυτούς που φωνάζαμε συνθήματα μαζί
Είσαι ο μπάτσος που με μανία με χτυπούσε
κι όταν έπεσε η χούντα μαζί χειροκροτούσε
Σου ‘γραψα στον τοίχο «δε θα περάσει ο φασισμός»
Στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμα ο φοιτητικός σταθμός
(Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο
Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,
των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
«Αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες
Πως είναι δυνατόν, πως είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέρφια σας;
Να χυθεί ελληνικό αίμα;» )
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά.
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά.
Μάνα αν μ’ ακούς δε θα γυρίσω ξανά.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώσαν ξαφνικά.
Εφαρμογή του Συντάγματος του ‘67
κι όλα αυτά σιγά, σιγά μην σπάσουν τα αυγά
Ένα κράτος βυθισμένο στο ψέμα, στο ψέμα
Διαδηλώσεις πολλές, πνιγμένες στο αίμα
Ποιος έβαψε, ποιος το φθινόπωρό μας άλικο
και πόσοι αντίκρισαν κατάματα το άδικο;
Πως έγινε, πως αδέρφια να σκοτώνουν τ’αδέρφια τους
Φταίνε μαλάκες που δεν ξύπνησαν στα κέφια τους
Πως γίνεται ; Πώς; Σε ρωτάω αν ξέρεις πες μου
να προλάβω να πεθάνω πριν τελειώσω τις σπουδές μου
Ποιος γέλασε; Και μας είπε μειονότητα
Ελλάδα σε στιγμάτισαν μέσα στην ανθρωπότητα
Οι φωνές μας ζουν μέσα την ιστορία
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»
Τα όνειρά μας, άθελά μας κάναμε στη μπάντα
και πίσω απ `όλα οι αμερικάνοι όπως πάντα
7 ολόκληρα χρόνια σ’ ένα κράτος φοβισμένων
Ελλάς, Ελλήνων, φυλακισμένων
Ήμουνα μέσα τη νύχτα εκείνη του ‘73
Έχω βάψει με το αίμα μου τη λέξη ελευθερία
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά.
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά.
Μάνα αν μ’ ακούς δε θα γυρίσω ξανά.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώσαν ξαφνικά.
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά.
Ξημέρωνε κι εγώ κρατιόμουνα ψηλά.
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά.
Ήμουν στη πύλη που την έριξαν δειλά.
Μάνα αν μ’ ακούς δε θα γυρίσω ξανά.
Μάνα αν μ’ ακούς δε θα γυρίσω ξανά.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώσαν ξαφνικά.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τελειώσαν ξαφνικά...