Μπήκαν στο χωριό τα ΜΑΤ, δίπλα στο Ξηροποτάμι
έξι κλούβες με σκυλιά που `στειλαν τ’ αφεντικά.
Σηκωθείτε χωριανοί κι οι γερόντισσες κι οι γέροι,
μπρος στου Δένδια το ασκέρι δείξτε μπόι, λεβεντιά.
Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Η Μεγάλη Παναγιά κι η Ιερισσός στο πόδι
π’ όρμηξαν τούτοι οι διαβόλοι να μας σκιάξουν, χωριανοί.
Οι καμπάνες στα χωριά να σημάνουνε, αδέρφια,
για της εταιρείας τα κέφια, ύδωρ θέλουνε και γη.
Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Όχι πια λευκές σημαίες σαν τον τόπο μας ρημάζουν,
για τα κέρδη αυτοί σκυλιάζουν, `μείς για ανθρώπινη ζωή.
Τούτο το στρατό τον ξε'με, χτύπαγε και τους εργάτες,
φοιτητές και ναυτεργάτες, το λαό που αγωνιά.
Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.
Πάμε τώρα στις φωτιές και μαζί κι οι μουζικάντες,
ν’ αρματώνονται οι καρδιές με νταούλια και φωνές.
Κι οι λεβέντικες καρδιές μας ν’ αρματώνουν τις γροθιές,
να ριχτούμε στον αγώνα για το δάσος στις Σκουριές.
Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα,
περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.