Ποιος θα το πίστευε, ότι θα `ρχόταν ώρα
ποιος θα το πίστευε, πως θα `φτανε ποτέ στιγμή
που θα μας έδερνε, του χωρισμού η μπόρα
και τα χαμόγελα, πικροί θα γίνονταν λυγμοί.
Αντίο λοιπόν, κι αν τη χαρά μαζί σου παίρνεις
κουράγιο θα βρω ν’ αντέξω αυτόν τον χωρισμό
αντίο λοιπόν, κι αν θες, στις στράτες που θα παίρνεις
σημάδια να βρεις, να βάλεις για το γυρισμό.
Ποιος θα το πίστευε, ότι θα `ρχόταν ώρα
ποιος θα το πίστευε, πως θα `φτανε ποτέ στιγμή.
Ποιος φανταζότανε, πως όλα θα τελειώσουν
έτσι όπως τέλειωσαν ετούτη την στερνή νυχτιά
και πως τα όνειρα, σαν τα κεριά θα λιώσουν
γιατί δε θ’ άντεχαν κι αυτά στου πόνου τη φωτιά.
Αντίο λοιπόν, κι αν τη χαρά μαζί σου παίρνεις
κουράγιο θα βρω ν’ αντέξω αυτόν τον χωρισμό
αντίο λοιπόν, κι αν θες, στις στράτες που θα παίρνεις
σημάδια να βρεις, να βάλεις για το γυρισμό.
Ποιος θα το πίστευε, ότι θα `ρχόταν ώρα
ποιος θα το πίστευε, πως θα `φτανε ποτέ στιγμή.