Πέταξες το μαχαίρι κι έκοψες το σκοινί.
Αυτή η πίκρα η αποψινή
ορκίζομαι να ’ν’ η στερνή.
Θα σ’ αγαπώ, ποιος ξέρει, μα δε θα σου το πω.
Όταν μιλούν για σένα θα ριγώ,
μα θα το ξέρω μόνο εγώ.
Μην κοιτάς που ζω και μην ακούς που τραγουδάω,
πονάω.
Είμ’ ένας αητός που σπαρταρά στη φυλακή.
Είμαι μια ψυχή χαμένη στη βροχή και πάω,
πού πάω;
Πού να πάω, πού, αφού εσύ δε θα ’σαι εκεί.
Πέταξες το μαχαίρι και πόνεσα βαθιά.
Ορκίζομαι αυτή η λαβωματιά
να ’ν’ η στερνή λαβωματιά.
Θα σ’ αγαπώ, ποιος ξέρει πότε θα γιατρευτώ.
Στο πρώτο ξεροβόρι θα ριγώ,
μα θα το ξέρω μόνο εγώ.
Μην κοιτάς που ζω και μην ακούς που τραγουδάω,
πονάω.
Είμ’ ένας αητός που σπαρταρά στη φυλακή.
Είμαι μια ψυχή χαμένη στη βροχή και πάω,
πού πάω;
Πού να πάω, πού, αφού εσύ δε θα ’σαι εκεί.