Είναι πιο κίτρινα τα φώτα στο Ντεπο
τα καλντερίμια όπως τα άφησες βρεγμένα
κάποτε μου πες όσο ζω θα σ’ αγαπώ
μα ούτε δάκρυ δε χαράμισες για μένα
τώρα μαθαίνω στην Αθήνα πως γυρνάς
για μένα δε ρωτάς αν ζω ή αν πεθαίνω
κι εγώ εδώ στη Σαλλονίκη που ξεχνάς
κοντά μου πάλι να γυρίσεις περιμένω
Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
και είμαι κάθε βράδυ λειώμα στο ποτό
Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
και δε σε νοιάζει φως μου πόσο σ’ αγαπώ
Ψάχνω για σένα στη παλιά την αγορά
όλη η ζωή μου μια μικρή Αριστοτέλους
όπως τα λόγια που μου είπες μια φορά
θα `μαι μαζί σου μα δεν ήσουν μέχρι τέλους