Θέλω να βρεθούμε, δεσποινίς μου, να τα πούμε
με φεγγάρι σ’ έρημη ακρογιαλιά.
Η παρανομία θέλει γούστο και σοφία,
και το ξέρουμε κι οι δυο τόσο καλά.
Είναι ένα παιχνίδι
που τολμάνε τόσοι λίγοι,
γιατί μάθανε να ζούνε ευπρεπώς.
Κάνουνε τους σοβαρούς,
μα από πίσω τους ακούς
όλοι να ρωτάνε τι και πώς.
Θέλω σ’ ένα πάρκο, σ’ ένα δέντρο από κάτω
να σκηνοθετήσουμε ένα βιασμό,
κάτι να σοκάρει, τα θεμέλια να λιμάρει
σ’ ένα σύστημα βρεγμένο μ’ αγιασμό.
Είναι ένα παιχνίδι ...
Θέλω κάποιο βράδυ μέσα στο βαθύ σκοτάδι
κανονιές να ρίξω απ’ το Λυκαβηττό,
να ξυπνήσει η πόλη κι οι φιλήσυχοι πολίτες όλοι
ν’ αναρωτηθούνε τάχα τι είν’ αυτό.
Πώς αλλιώς να μάθουνε όλοι τι θα πάθουνε,
έτσι που ’ναι σοβαροφανείς;
Και στο δικαστήριο θα ’μαι σαν μυστήριο.
Έλα, θα γελάσεις αν με δεις.
Θέλω να βρεθούμε, δεσποινίς μου, να τα πούμε
με φεγγάρι σ’ έρημη ακρογιαλιά.
Η παρανομία θέλει γούστο και σοφία,
και το ξέρουμε κι οι δυο τόσο καλά.