Όταν σβήνει η οθόνη, μένουν οι άνθρωποι μόνοι.
Μες στην άκαρδη πόλη και στον ύπνο τους ψάχνουν να βρουν
φωτεινές πολιτείες με γεμάτες πλατείες
και φωνές απ’ τα μπαρ που τριγύρω τριγύρω αντηχούν.
Όταν σβήνει η οθόνη.
Μα έχει μια γοητεία τούτη η έρημη πόλη
όταν γύρω νυχτώνει και γεμίζει από χίλιες σκιές.
Μοιάζει κάποια ταινία που χαθήκαν οι ρόλοι,
μια ταινία που φτιάχνεις στο νου σου εσύ όπως θες.
Όταν σβήνει η οθόνη.
Όταν σβήνει η οθόνη, μένουν άφωνοι όλοι
και θυμούνται ξανά περασμένες αγάπες στο χθες.
Ψάχνουν μες στ’ όνειρό τους το χαμένο καιρό τους,
να μπορούσαν να μείνουν για πάντα οι οθόνες σβηστές.
Μα έχει μια γοητεία τούτη η έρημη πόλη
όταν γύρω νυχτώνει και γεμίζει από χίλιες σκιές.
Μοιάζει κάποια ταινία που χαθήκαν οι ρόλοι,
μια ταινία που φτιάχνεις στο νου σου εσύ όπως θες.
Όταν σβήνει η οθόνη.
Όταν σβήνει η οθόνη, μοναξιά με κυκλώνει
κι η βροχή που στο δρόμο χτυπά μοιάζει σαν μουσική.
Και σε βλέπω στα φώτα να περνάς σαν και πρώτα
μ’ ένα βήμα αργό να σε παίρνει όπως πάντα η σιωπή.
Όταν σβήνει η οθόνη