Ζω και επιμένω μ’ ένα όνειρο βγαλμένο
απ’ τα βάθη μιας ατέλειωτης ψυχής.
Ζω και ανασαίνω με ρυθμό εξαρτημένο
απ’ τους χτύπους της καρδιάς σου της σκληρής.
Κόσμος και ομίχλη και το φως ποτέ δε δείχνει
ένα ίχνος της μεγάλης μας πληγής.
Χάνομαι στο πλήθος και σε ψάχνω ως συνήθως
στην ελπίδα μιας αλλιώτικης ζωής.
Ζω και επιμένω μ’ ένα όνειρο βγαλμένο
απ’ τα βάθη μιας ατέλειωτης ψυχής.
Ζω και περιμένω ένα σπίρτο σου αναμμένο
να ζεστάνει μοναξιά κάθε σιωπής.
Θα ‘θελα μια χάρη, να με πας ως το φεγγάρι
κι όχι έναν κύκλο γύρω από ό,τι ζεις.
Θα ‘θελα αλήθεια όλα μου τα παραμύθια
να ζωντάνευαν τη μέρα που θα ‘ρθεις.