Νύχτα δεμένη με σκοινιά,
που κόλλησε και δε θα ξημερώσει,
και της ζωής μου το φονιά,
τον ψάχνω για να με αποτελειώσει.
Οι φίλοι μου σκορπίσανε,
το πρόβλημα το λύσανε,
μιλώντας συνεχώς στα κινητά.
Ο κόσμος τώρα άδειασε,
τι γρήγορα που βράδιασε,
κανένας πια για `μένα δε ρωτά.
Και είμαι μόνος,
εγώ κι ο χρόνος,
αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει τώρα πια.
Και είμαι μόνος,
εγώ κι χρόνος,
και κάποια όνειρα που πήρανε φωτιά.
Σαν το φαντάρο στη σκοπιά,
χαράζω τη σιωπή μ’ ένα μαχαίρι,
τί περιμένω τώρα πια,
κανείς δε μ’ αγαπά και δε με ξέρει.
Οι φίλοι μου σκορπίσανε,
το πρόβλημα το λύσανε,
μιλώντας συνεχώς στα κινητά.
Ο κόσμος τώρα άδειασε,
τι γρήγορα που βράδιασε,
κανένας πια για `μένα δε ρωτά.
Και είμαι μόνος,
εγώ κι ο χρόνος,
αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει τώρα πια.
Και είμαι μόνος,
εγώ κι χρόνος,
και κάποια όνειρα που πήρανε φωτιά.