Η βαλίτσα, η συγγνώμη και η πόρτα που ανοίγεις
δεν νομίζω ότι φτάνουν να μου πουν γιατί θα φύγεις,
δεν μου είπες, έστω μία, έστω μια δικαιολογία,
την καρδιά να ησυχάσω που με ρωτάει με αγωνία.
Κάπως έτσι τελειώνουν οι αγάπες, κάπως έτσι,
χωρίς να πούνε μία λέξη κάτι χείλη
που ματώναν απ’ τα φιλιά ώσπου να φέξει.
Η βαλίτσα, η συγγνώμη και το βλέμμα που μου δείχνεις,
μ’ έχουν κάνει να σωπάσω, δεν μπορώ να πω να μείνεις,
όλα γύρω σε κοιτάζουν, να μη φύγεις σου φωνάζουν,
μα στο κλείσιμο της πόρτας, όλα μαζί μου αναστενάζουν.
Κάπως έτσι τελειώνουν οι αγάπες, κάπως έτσι,
χωρίς να πούνε μία λέξη κάτι χείλη
που ματώναν απ’ τα φιλιά ώσπου να φέξει.