Στους δρόμους βγαίνω πάλι,
να πιω για να μεθύσω, να τα σπάσω,
μεσ’ στου πιοτού τη ζάλη,
αυτά που μου `χει κάνει να ξεχάσω.
Κάθε νύχτα με σκοτώνεις,
τον εγωισμό μου λιώνεις,
πώς ν’ αντέξω κι άλλο πόνο,
από σένα δε γλιτώνω.
Ο πόνος με τελειώνει
γιατί την προδοσία δεν αντέχω,
μια χούφτα ήσουν σκόνη
γι’ αυτό μονάχος μεσ’ στους δρόμους τρέχω.
Κάθε νύχτα με σκοτώνεις,
τον εγωισμό μου λιώνεις,
πώς ν’ αντέξω κι άλλο πόνο,
από σένα δε γλιτώνω.