Μαρμαρωμένος Βασιλιάς,
γιος της γης και της φωτιάς,
Κωνσταντίνε, η Πόλη σου εάλω.
Μήνα Μάη κι εικοσιεννιά
μαύρη Τρίτη, βασιλιά,
χάθηκες κι η πόλη σου εάλω.
Κι εσύ, Κυρά, που μας φυλάς,
μη δακρύζεις πια για μας,
δεν πεθαίνει η πόλη σου, εάλω.
Φωνάζεις μόνος σου εκεί
και γίνετ’ η φωνή σου μοίρα μας κοινή.
Μαρμαρωμένος Βασιλιάς,
γιος της γης και της φωτιάς,
Κωνσταντίνε, η Πόλη σου εάλω.
Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.