Κάτι βραδάκια που δε μοιάζουνε με τ’ άλλα
στην Πειραιώς με τ’ αυτοκίνητο πετάω
λίγο πιο κάτω από το Γκάζι σταματάω
και στης ψυχής μου ανεβαίνω την τραμπάλα.
Χρωματιστά τετραγωνάκια με φιγούρες
σαν κλασσικό μικρό, εικονογραφημένο
πάντα καινούριο κι όμως χιλιοδιαβασμένο
φίλοι παλιοί, πανάκριβές μου μινιατούρες.
Από την Πέργαμο ως τον Ταύρο, ένα τσιγάρο δρόμος
κι η Μαντουμπάλα η αγάπη μου η παλιά
με τη Ναργκίς χορεύουνε βαλσάκι κι όμως
έχουν γεράσει κι έχουν κάτασπρα μαλλιά.
Ούτε τραγούδι ειν’ αυτό, ούτε και ποίημα.
Ειν’ η ζωή μου η μισή και κάτι μήνες
όλο χρυσόχαρτα και όλο ζελατίνες
ενώ την άλλη τη μισή, την πήρα χύμα.