Και τι τραγούδι να ’βρουμει
ν’ αρέσ’ στου παλληκάρι;
Η μάνα πούχει τουν’ υγιό
τουν πουλιουκανακάρη.
Τουν έλουζε τουν χτένιζει
και στο σχουλιό τον στέλνει,
για να μαθαίνει γράμματα
να γένει γραμματέας.
Η δάσκαλους τον έδειρνει
μι μια χρυσή βιργίτσα.
Πααίν’ στου σπίτι κλαίοντας
κι η μάνα του του λέει:
Που είνει γιέμ τα γράμματα σ’,
σαν που είνει γιέμ ο νούς σου;
Τα γράμματα είνει στου χαρτί
κι ο νους μου πέρα διάβει.
Πέρα στις ρούσες στις ξανθιές
πέρα στις μαυρομάτες,
πόχουν του μάτι σαν ελιά
του φρύδι σαν γαϊτάνι.
Κι έχουν τα ματουτσίνουρα
σαν τις ελιάς τα φύλλα
κι έχουν τα μαλλιά τσ’ μακριά
σαράντα πέντε πήχεις.
Ήρθαμε στον αφέντη μας τουν πουλιχρονιμένο, μας έδωσε ένα φούρνο ψουμιά κι άλλα τόσα φλουριά.
Όσα άστρα απ’ τουν ουρανό κι φύλλα απ’ τα δέντρα, τόσα καλά να ’τ’ δώσει Θεός.
Εδώ που τραγουδούμει χέρι να μην τουν πουνάει, πουδάρ’ να μην τουν πουνάει,
κεφάλ’ να μην τουν πουνάει, καρδιά τ’ να μην τουν πουνάει.
Πέτε παλληκάρια μ’ Αμήν.
Αμήν!