Στις φοβέρες των καιρών, σφιχτά βαστώ το φυλαχτό μου.
Τί κι αν μπολιάζουν το παρόν; Έχω βρει καιρό το αντίδοτό μου.
Κόντρα στο τέλος των δειλών, βάζω εγώ τ’ αντιβαρό μου.
Κι αν με λαβώσουνε, λοιπόν, απλά ξεδιψώ με το γιατρικό μου.
Για τις πληγές μου κι όλους τους καημούς,
τις χαρές, τα γαμώτο κι ό,τι βάζει ο νους,
έχω εδώ το γιατρικό και να με πιστέψεις
πως όλα αυτά χωράνε μέσα σε δυο λέξεις.
Low Bap, φωτιά μου, σ’ ευχαριστώ
για τα τραγούδια, τις στιγμές και ό,τι ζω.
Και πια οι μέρες όπως και να πάνε
τα φυλλοκάρδια μου έχουν πάντα κάτι να τραγουδάνε.
Σε ξεκουνάει απ’ τη κατάρα της σιγής,
η κραυγή σαν μπαίνει η Παράσταση Σιωπής
κι όταν με πιάνουν μοναξιές, ποτέ δεν κλαίω,
κάθομαι ψύχραιμος παρέα με το Εγώ Φταίω.
Στους ξεπεσμένους κάτω από το μαξιλάρι αφήνω
μια λέξη τη φορά από το Κάνε μου τη χάρη,
Και ρίχνουμε ολάκερο κάστρο
με τις φωνές και το αγκάλιασμα στο Σκιάχτρο
Και μου θυμίζει πόσο απέχει της ξεφτίλας ο γκρεμός,
απ’ το Low Bap, ο Ξεπεσμός
Και για να πάρω μια γεύση από την αφεντιά του,
ακούω τίγκα τους Μύθους του Βάλτου.
Τη διαφορά του «μεγαλώνω» και «γερνάω» ευτυχώς
που μου έμαθε καλά το Πάει Καιρός
και το πρωτάνθισμα ονείρων, τ’ ανοιξιάτικο
που το ποτίζω με στίχους απ’ το Μαγιάτικο.
Τώρα από τους μπάτσους πια φυλάνε τα νώτα μας
η μουσική και οι στίχοι του Έξω απ’ τη πόρτα μας,
κι όταν μεθύσω από τα ζόρια μονομιάς
ξερνάω τη πίκρα με το Πού με πάς;.
Πώς να ζηλέψω τη ξεφτίλα π’ αραδιάζουν στο γυαλί
κι όλες τις Πόρνες στο κόκκινο χαλί;
Αφού ανδρώθηκα και θέλω προ θανάτου να μοιάζει
το διάβα μου, της Αλεπού του βάλτου.
Των αφεντάδων μαγειρεύω τον τελειωμό,
από τότε που πρωτάκουσα το Φύγε από εδώ
και σου θυμίζει, εαυτέ μου, ποιος είσαι και που πας
το ρεφρέν απ’ τη Φυλή της φωτιάς.
Κι αν βρεθώ σε λάθος δρόμο περαστικός
ξεστρατίζω και θυμάμαι πως Δεν είμαι Κανενός
κι όλα τα όμορφα που κρύβουν παστρικά,
τα ξεδιπλώνω με το Θα ξορκίσω τα κρυφά.
Και βολή, σου στέλνω μήνυμα να με θυμάσαι
ένα δίστιχο απ’ το Τί άλλο φοβάσαι;
Και στου hip hop τη μαύρη ράχη, να δούμε ποιος θα αντέξει
Απέναντι Στη χάση και στη φέξη