Είμαι λούμπεν γιατί ανύποπτα βράδια,
πόσο μάλλον όταν είμαι αγχωμένος,
τα λεγόμενα βράδια του πόθου,
που από τα ναρκωτικά είμαι χεσμένος.
Διαβόλου και κάλτσας γωνία,
συναντιούνται φρικιά και μασόνοι,
άλλο τίποτα πια δεν μας σώνει,
μονάχα η αγάπη μας, Μαρία.
Δεν είναι δυνατόν,
να σου τηλεφωνώ,
και ένας τηλεφωνητής να μ’ απαντάει.
Δεν είναι δυνατόν,
το έγκλημα αυτό,
θα εξιχνιαστεί όσο δεν πάει.
Θα σου τραβάω την κοτσίδα...
Τα τραβέλια που αγκαλιά ξαναβγαίνουν,
με περούκα πλαστική του `90,
την ανάγκη σου χρειάζομαι Τάσο,
βρες μου μια ρίμα πρόχειρη σε ήντα.
Στην Σταδίου περπατάω μονάχος,
και όπου πάνε τα φώτα πηγαίνω,
στο παρμπρίζ σου θέλω κάτι να γράψω,
μα το μπουρδέλο πάλι ήτανε πλυμένο.
Δεν είναι δυνατόν,
να σου τηλεφωνώ,
και ένας τηλεφωνητής να μ’ απαντάει.
Δεν είναι δυνατόν,
το έγκλημα αυτό,
θα εξιχνιαστεί όσο δεν πάει.