Εγώ είμαι εκείνη που σ’ αγάπησα,
σαν άγιο εικόνισμα, στα χέρια μου σε κράτησα,
το Γολγοθά έκανα δρόμο να περάσεις
κι όλα τα δάκρυα νερό, να ξεδιψάσεις,
κι όλα τα δάκρυα νερό, να ξεδιψάσεις.
Μα όταν σε χρειάστηκα,
έννιωσα πως ήμουν ξένη,
απελπισμένη και προδομένη.
Εγώ είμαι εκείνη που σε πίστεψα,
που έκανα όνειρα για σένα και τ’ αχρήστεψα,
ρίχνω γεφύρι το κορμί μου να περάσεις
κι αν χρειαστεί, σφάζω καρδιά, να μη διψάσεις,
κι αν χρειαστεί, σφάζω καρδιά, να μη διψάσεις.
Μα όταν σε χρειάστηκα,
έννιωσα πως ήμουν ξένη,
απελπισμένη και προδομένη.