Γύριζαν τα τρένα
κι έφερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Ήταν καλοκαίρι
κι έσφιγγα στο χέρι
πέντε τριαντάφυλλα, σιωπή.
Κι έβλεπα τα τρένα
που `φερναν κι εσένα
μέσ’ από της νύχτας την ντροπή.
Βγήκαμε στους δρόμους,
σ’ έπιαν’ απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.
Κι ύστερ’ από χρόνια
άνθιζαν τα κλώνια
και λαμποκοπούσ’ ο ουρανός.
Τρέχαμε στους δρόμους,
σ’ έπιαν’ απ’ τους ώμους
κι έκλαιγα που ήσουν ζωντανός.