Όπως η σιωπηλή του χρόνου η αντοχή
είν` η αγάπη μου, αγάπη μου, για σένα
Βάζω την ύπαρξή μου, βουβό κυματοθραύστη
να μη σε φτάσει η φουρτούνα και η τρέλα.
Μ` ένα φακό τις νύχτες πολεμάω
και γράφω στίχους που δε δείχνω σε κανένα
Έρχονται μέρες, παράξενα χρόνια
προσεύχομαι για σένα.
Βαθιά στο όνειρο μου, βλέπω στ` ανοιχτά
βλέπω μακριά τα πλοία να περνάνε
Μα δε λυπάμαι κι ούτε νοσταλγώ
γιατί τις θάλασσες αυτές τις έχω ταξιδέψει.
Τότε που πάλευα μονάχος
χωρίς ν` αναστενάξω μια στιγμή
χωρίς να λογαριάσω τίποτα
αυτό που έλειπε μονάχα ήσουν εσύ.
Με το μαντίλι σου το τραύμα να μου δέσεις
εσύ που τώρα είσαι εδώ και μ` αγαπάς
χωρίς πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις.