Αγκάθια να φυτρώνουν όπου πας
κι ο δρόμος σου να είναι όλο δάκρυ
και όπου τη ματιά σου την πετάς
την προδομένη μου να βλέπεις την αγάπη.
Κι απάνω στο κρεβάτι σου
να πνίγεσαι στο δάκρυ σου,
να λιώνεις, να πονάς
κι εμένα να ζητάς.
Η πίκρα μου να γίνει ποταμός
να πνίξει την πλανεύτρα ομορφιά σου
που έγινε για μένανε καημός
κι ακολουθώ σαν τη σκιά τα βήματα σου.
Κι απάνω στο κρεβάτι σου
να πνίγεσαι στο δάκρυ σου,
να λιώνεις, να πονάς
κι εμένα να ζητάς.