Σταμάτησε η παράσταση, σβήσαν τα φώτα,
γυρνά ο προβολέας στη κλειστή τους την πόρτα.
Μας κοροιδέψαν, γελαστοί καμαρώνουν
και με ένα μαχαίρι στην καρδιά χαρακώνουν.
Μας δείξαν την αλήθεια, φάνηκε η προδοσία,
αγωνιζόμαστε δίχως καμία ουσία.
Κλείνει η αυλαία, οι κομπάρσοι νεκροί,
αναλώσιμοι εμείς είμαστε αυτοί.
Τελειώσαν όλα και πέφτει σκοτάδι,
μας ανταμοίβουν με αγκάθινο χάδι.
Το ξέρω το έργο το έχω ξαναδεί
μα όσο κι αν προσπάθησα πέφτει η σκηνή.
Τρέξε όσο μπορείς πιο μακρυά.
Δεν έχει τίποτα για μας εδώ πια.
Ακούω το πλήθος πάντα χειροκροτάει,
τους μένει συνήθεια, το χαμόγελο σπάει.
Αφήνουν το μίσος να τους πλυμμυρίσει,
μια θέση στην κόλαση έχουν κερδίσει.
Σαν πέσει ο ήλιος τις πόρτες κλειδώνουν,
κοιμούνται ήσυχοι στο κρεββάτι του πόνου.
Όσο κι αν χτυπώ πια κανείς δεν ανοίγει,
στο λήθαργο πέφτουν το μέλλον τους ανήκει.
Κλείνουν τα μάτια βουλώνουν τα αυτιά,
ο κόσμος κοιμάται και ποτέ δεν ξυπνά.
Μου φαίνεται ψέμα κάθε ελπίδα ζωής,
μην έρθεις να ψάξεις τίποτα δε θα βρεις.
Τρέξε όσο μπορείς πιο μακρυά.
Δεν έχει τίποτα για μας εδώ πια.