Ν’ ανέβαιν’ από την καρδιά στα χείλη το φαρμάκι
να δεις πως το κατέβαζα με μια γουλιά κρασάκι
Νά `τανε η καρδούλα μου ένα μικιό φουρνάκι
να γίνει το παράπονο με μιάς οφτό αρνάκι
Όλα σου καλά μα ζητάς πολλά δεν είναι πάντα Κυριακή
αχ και νάχαμε, ήντα νάχαμε; Δυο καρύδια και μια ρακή
Νά `τανε ξόμπλια οι άνθρωποι στου αργαλειού τα χτένια
θά `τανε κι η κουβέντα μας κλωστή μαλαματένια
Νά `ταν δεκάρες οι καημοί στον τενεκέ του κόσμου
να δεις πως θα τσι σκόρπιζα μ’ ένα παλέτι, φως μου
Όλοι έχουμε τα μεράκια μας άλλος λίγο κι άλλος πολύ
να μπορούσαμε να χωρούσαμε στου παράδεισου την αυλή.
Αντερογαρδουμοσκωτοφλεμονoκάπουλά σου
ποτέ δεν τα κατάλαβα τα λόγια τα δικά σου
Νά `θελα πρόβαινες κυρά στ’ όνειρο ανάρια ανάρια
θά `ταν η σκέψη μου η θολή σαν το νερό καθάρια
Μη μαραίνεσαι μα να φαίνεσαι μες τση θύμησης τ’ αχνό
μην πειράζεσαι και μη νοιάζεσαι που όταν τραγουδώ πονώ
Этот текст прочитали 467 раз.