Πέφτουν απ’ τα μαύρα νέφη στάλες τση βροχής
και πληγώνουνε το σκούρο τζάμι τση ψυχής.
Πάνω στση καρδιάς τον τοίχο τρέχει το νερό
και ξεθάβει απ’ τον ασβέστη τον παλιό καιρό
Ήταν κείνο σαν και τούτο μαύρο δειλινό
πού `φυγε να πάει σ’ άλλον τόπο μακρινό
Κι έρχεται στη θύμησή μου που δακρύζαμε
τον παλιό σκοπό να πούμε σαν αρχίζαμε
Πάν’ οι μήνες, πάν’ τα χρόνια και γεράσαμε
δίχως όνειρα τη νιότη πως περάσαμε;
Δε με νοιάζει στο σκοτίδι πως εμπήκαμε
όσο πως το φως τση μέρας δε χαρήκαμε
Στα κλειστά τα παραθύρια τον παλιό σκοπό
ήρθ’ απόψε όπως πρώτα για να ξαναπώ.
Φύσ’ αγέρι, πήγαινέ τση το γλυκό σκοπό
και ψιθύρισέ τση ακόμη πως την αγαπώ