Προψές από τα Γιάννενα μεσ’ απ’ το κάστρο βγήκε
και πήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια
Νύχτα και μέρα περπατεί δρόμους και μονοπάτια
μονάχος καταμόναχος γυμνός και πεινασμένος
Εις την Τατάρνα έφτασε, στην εκκλησιά εμπήκε,
κι έταξε χρυσομάντηλο να φέρει να κρεμάσει
αν φτάσει πέρα στ’ `Aγραφα που είχε δικούς και φίλους
κι είχε φίλο γκαρδιακό τον καπετάν Σωτήρη
Φίλος από μικρά παιδιά και βλάμης το Βαγγέλιο
έφτασε και τον εβρήκε και γλυκοφιληθήκαν
και τι τα θέλει τα φιλιά και τα γλυκά τα λόγια
Την άλλη μέρα πέσανε τρία πικρά ντουφέκια
Εκεί που τρώγαν κι έπιναν με τον Σωτήρη Στράτο
Ψιλή φωνίτσαν έβγαλε με ματωμένη γλώσσα:
"Βλάμη γιατί με σκότωσες, με πήρες στο λαιμό σου"
Λόγγοι βαΐστε και κλαριά, βουνά χαμηλωθείτε
Να πάει στη μάνα μ’ η φωνή, στη δόλια μου γυναίκα
Και συ αγέρα πάρε την, ν’ ακούσει ο κόσμος όλος
Να μάθει πως εγλύτωσα απ’ των Τούρκων τα νύχια
Και μ’ έφαγεν ο βλάμης μου, ο άπιστος ο Στράτος