In een arm, eenvoudig hutje
Laat me daar een even zien
Daar ligt op een veren bedje
Een meisje van een jaar of tien
Dat is lieve Annie
Die haar oogjes treurig had
En haar roze, roze kleurtjes
Liepen van haar wangen af
Op een avond riep ze moeder
Kus me voor de laatste keer
Kom een poosje bij me zitten,
Morgen leef ik heus niet meer
Geef de pop maar aan mijn zusje
En de duifjes maar aan Koos
Toen de lieveling dit gezegd had
Sloot ze de oogjes voor altoos
Een, twee, drie, vier dagen later
Toen ze in haar kistje lag
Werd ze naar het stille kerkhof
Naar haar grafje heen gebracht
Ach wat schreide de arme moeder
Ach wat schreide die arme vrouw
Dat ze hare lieve Annie
Nooit meer zien of kussen zou
Этот текст прочитали 248 раз.