Een jochie in de trein op weg naar tante
Zijn neus een witte vlek tegen de ruit
Bij Amersfoort ziet hij al dennenbossen
In Apeldoorn mag hij er eind'lijk uit
Nu nog dat hele halfuur met de bus
Een lange weg met bomen langs de kant
Nog steeds een beetje bang dat het een droom is
Knijpt hij zijn nagels zwetend in zijn hand
Maar bij de halte staat ze al te wachten
'Dag Johnnie', zegt ze en ze streelt zijn haar
Het huis en de garage zijn geschilderd
De bomen zijn nog net als vorig jaar
Als hij zijn koffer boven heeft gezet
Zijn spullen netjes in de kast gelegd
Dan rent hij door de achterdeur het bos in
En ziet na twee minuten al een specht
Vier weken echt gelukkig zijn, alle dagen
Ziet hij konijnen, een keer zelfs een hert
En hoeft zich nergens over druk te maken
Dan dat het steeds weer zo vroeg donker werd
Aan bosbessen plukt hij zich bont en blauw
Bekijkt de paddestoelen van dichtbij
Soms loopt hij tot voorbij de zandverstuiving
En ligt dan uren in de warme hei
Wanneer hij weer naar huis toe gaat dan huilt hij
Heel zachtjes in een hoekje in de trein
De krassen en de schrammen op zijn knieen
Doen voor het eerst in al die weken pijn
Maar het is echt niet daarom dat hij jankt
't Is omdat het voorbij is voor een jaar
De bloemen en de bomen en de beesten
En niemand meer zal strelen door zijn haar