Νεκρά ανθογιάλια μείνανε
τα όνειρα μας τώρα,
μας έσυρε στο πέλαγος
του χωρισμού η μπόρα.
Ποιος χτυπάει βαριά την πόρτα
τι γυρεύει για να βρει
δεν φυτρώνουν πια τα χόρτα
δεν υπάρχει το κλειδί,
το καντήλι δίχως λάδι
στα παράθυρα σκοτάδι.
Ελπίδα ήταν το κερί
που ζούσε αναμμένη,
η σπίθα της αγάπης μας
σβησμένη, παγωμένη.