Ζηλεύω τ’ άστρο της αυγής,
μόλις θα βγει, θα μου το πεις,
φεύγεις με την ανατολή
και μου παγώνει το φιλί,
φεύγεις, αγόρι μου, πουλί
και μένω μόνη και δειλή.
Σεντόνι, μαξιλάρι μου,
πού `ναι το παλληκάρι μου,
πάνω σας μένει μια απλωσιά,
γούβα από χάδια και μαλλιά.
Λατρεύω τον Εσπερινό
που `ρχεται μέσ’ στο δειλινό,
φεγγάρι γίνεται η καρδιά,
τα δυο σου μπράτσα, τα φαρδιά,
θάλασσα, η κάμαρα, ζεστή,
κάστρο η κουρτίνα μου κλειστή.
Σεντόνι, μαξιλάρι μου,
πού `ναι το παλληκάρι μου,
πάνω σας μένει μια απλωσιά,
γούβα από χάδια και μαλλιά.