Να `το πάλι απόψε το φεγγάρι
τη γειτονιά φωτίζει με μια περίσσεια χάρη,
καθιστές μπροστά στα σπίτια λεν’ της νιότης παραμύθια
ασπρόμαλλες γριούλες μες στη φτωχογειτονιά
κι όταν `κείνο σβήσει, τραγούδια ακούς σε κάποια γωνιά.
Άκου, άκου,
το τραγούδι του αλήτη, φτωχική μου γειτονιά,
που έρμος, μόνος,
τραγουδάει μεθυσμένος σε μια απόμερη γωνιά,
πάντα μόνος,
κι αν καμμιά φορά απ’ τα μάτια ένα δάκρυ αργοκυλά,
το ξεχνάει και γελά, κάτι μέσα του μιλά,
όλα θα `ρθουνε καλά.
Πούθεν ήρθε, κανένας μας δεν ξέρει,
ποιο παγωμένο αγέρι σ’ εμάς τον έχει φέρει,
πάντοτε χαμογελάει, δεν τον νοιάζει κι αν πεινάει,
παίζει με τα παιδάκια μες στη φτωχογειτονιά
και με τραγουδάκια πάντα μεθάει μες στα ταβερνιά.
Άκου, άκου,
το τραγούδι του αλήτη, φτωχική μου γειτονιά,
που έρμος, μόνος,
τραγουδάει μεθυσμένος σε μια απόμερη γωνιά,
πάντα μόνος,
κι αν καμμιά φορά απ’ τα μάτια ένα δάκρυ αργοκυλά,
το ξεχνάει και γελά, κάτι μέσα του μιλά,
όλα θα `ρθουνε καλά.