Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ’ την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ’όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές
Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά
Πολλά τ’ ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού’χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά
Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το’χει φτιάξει
Στον κόσμο να’ρθει μια βραδιά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά