Είναι κάτι νύχτες δυνατές που με πονάνε,
είναι κάτι βράδια, απ’ αυτά που δεν περνάνε,
και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω,
και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω.
Είναι κάτι ώρες, το μυαλό που τυραννάνε,
είναι κάτι ώρες, σαν πληγές που με πονάνε
και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω,
και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω.
Και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω,
και αν, ξενύχτης, γίνομαι εγώ για σένα
κι αν ξενυχτώ με τον δικό σου καημό,
τον εαυτό μου δεν μπορώ να καταλάβω.