Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις,
στην αυλή να χορταριάζεις της υπομονής,
να γυρνάς στα ίδια σοκάκια και στις γειτονιές
να σε τρέχουν πιτσιρίκια με τις σφεντονιές.
Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις,
θλιβερά να λες τραγούδια της ανατολής,
παραμύθια να σκαρώνεις σαν τη Χαλιμά,
να γελάσεις τον κουρσάρο που σε πολεμά.
Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις,
σαν παιχνίδι να σε παίζουν οι θεοί της γης,
η ψυχή σου για γαλήνη πάντα να πεινά,
μα ο δαίμονας της σάρκας να σε κυβερνά.