Σάββατο βράδυ, Κηφισιά,
και τα μπαράκια φίσκα.
Γυρίζω δίχως συντροφιά
μες στης ζωής τα ρίσκα.
Σταλιές βροχής στα μάτια μου,
βουβοί οι χτύποι της καρδιάς
και, σε ποτήρια νευρικά,
μετρώ τις μέρες της φθοράς.
Τσιγάρ’ ανάβω στη σειρά.
Μεγάλη αγάπη σου `χω.
Κι εσύ μ’ έχεις γδυθεί
σα φορεμένο ξένο ρούχο...
Σάββατο βράδυ, σαν με δεις,
σβήνουν τα ίχνη της βροχής.
Κοιτάζουν τα πλατάνια μου.
Με βλέπουν οι βιτρίνες.
Και, με κομμένα τα φτερά,
σε ψάχνω μες στις ρίμες.
Τα δάκρυά μου τα βαστώ,
μ’ αυτά θα ξεδιψάσω.
Είναι στενός ο ουρανός,
Σαββάτο νύχτα, σκοτεινός.
Τσιγάρ’ ανάβω στη σειρά.
Μεγάλη αγάπη σου `χω.
Κι εσύ μ’ έχεις γδυθεί
σα φορεμένο ξένο ρούχο...
Σάββατο βράδυ, όπου κι αν πας,
μέτρα τις ώρες της φθοράς...
Σάββατο βράδυ, Κηφισιά,
και τα μπαράκια, σκοτεινά...