Γυρνάει ο χρόνος και τη φωνή μου παίρνει
στη φυλακή του κλείνομαι ξανά
Πάνω στη νιότη του και μες τα γηρατειά του
στηρίζομαι και πέφτω μαλακά
Δώσ’ μου ένα λόγο να σηκωθώ
πες μου τι χάνω, και θα το βρω
Στην πρώτη ζάλη η αγάπη σβήνει
της τύχης το παιχνίδι ξεκινά
σε μια σκηνή που πια κανείς δε μένει
κι οι θεατές της φύγαν ξαφνικά
Этот текст прочитали 644 раз.