Κίτρινο φως η Αθήνα τρεμοσβήνει
καράβι στα πελάγη του καημού
σε μιας σπιλιάδας σε κοιτώ τη δίνη
να μου μιλάς με σήματα καπνού
Στην Πύλο στο Μιστρά στη Φρεαττύδα
μου χάρισες μι’ αλήθεια από πηλό
της νύχτας σου το μπλε εγώ το είδα
πριν να κλειστείς σε κόσμο σκοτεινό (σιωπηλό)
Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα `ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει
Κίτρινο φως η Αθήνα και θυμάμαι
κορμιά καράβια θάλασσες ματιές
και λόγια που ακόμα με μεθάνε
θυμήσου το αύριο έλπιζε για το χτες
Στα χείλη η τρικυμία του φιλιού σου
στο γόνατο του πόθου η γρατζουνιά
ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού σου
ένα καράβι κι άνοιξε πανιά
Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει