Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ’ όλους στη ζωή μου,
τα μαγικά ταξίδια μου τα έκανες κι εσύ.
Όταν η νύχτα μ’ έστελνε στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή μου,
για σένα είναι πάντα απλό να ψάξεις να με βρεις.
Κι απόψε μες την έρημη την πόλη
που με βρήκες πάλι, πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου.
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου σαν παιδί, σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ’ όνομά σου.
Η πόλη παίζει τη σκληρή στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου γίνεσαι νησί.
Η πόλη παίζει τη σκληρή στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ.
Κι απόψε μες την έρημη την πόλη
που με βρήκες πάλι, πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου.
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου σαν παιδί, σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ’ όνομά σου.