Μερικές φορές τις νύχτες περνάς
σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς
Νιώθεις πως είσαι ανασφαλής
σε κάθε κατάχρηση επιρρεπής
Σπρώχνεις ανθρώπους για να περάσεις
και διώχνεις τις σκέψεις για να μην κλάψεις
Αλήθεια, πώς είναι μια καρδιά από γυαλί
και κάποιος που χάνεται από στιγμή σε στιγμή
Ήμασταν ίδιοι κι όμως έχεις αλλάξει
φαίνεται βαρετό μα τώρα πια δεν πειράζει
μιας και κάθε αγάπη σβήνει σαν φλόγα
κι εσύ κρατάς ένα κερί μέσα στη μπόρα
ή ένα τιμόνι που στρίβει δεξιά κι αριστερά
στο σταυρό της Λένορμαν ή ένα κακόφημο σινεμά
Μια ζωή που κοστίζει κάθε μέρα πιο ακριβά
υλικά, ζωτικά, συναισθηματικά
και τώρα πάλι ένας σκύλος κόβει βόλτες εδώ
Με κρύβει μια βιτρίνα κι ένα φορτηγό
και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω
και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω
Τώρα που τα φώτα σε δείχνουν πιο ξένο
κι όλα σταματούν για να περάσει ένα τρένο
Και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ
μαζί με σένα που νοσταλγώ
σφίγγοντας το σώμα σου στην αγκαλιά μου
ή να γίνω μια ακρίδα στα γόνατά σου
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα
Τι είναι μια ανάμνηση στ’ αλήθεια;
Μια μεγάλη σκιά που χάνεται στη νύχτα
Εκεί είναι κάποιος που ποθούσε το θρόνο
κι από τότε που κάθισε αισθάνεται μόνος του
Είναι ένα σημείο που για όλα φταίω εγώ
μια γάτα, ένας σκύλος κι ένα ορφανό μωρό
Η δύναμη που αντλούμε απ’ τα όνειρα
για να εξηγήσουμε παράξενα φαινόμενα,
τον κοσμικό οργασμό και τα ψώνια που κάνουμε,
αυτούς που μας πλησιάζουν κι αυτούς που μας αφήνουνε
στη μέση μιας πλατείας, στην άκρη ενός σταθμού
στο σταυρό του νότου ή στη θέση ενός αυγού
Θα `θελα να `μουν πάνω σου κι όλα να μ’ αρέσουν,
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα